Ο Χριστιανισμός δίνει τη θέση του στον ισλαμισμό στην Ευρώπη

 Χιλιάδες εκκλησίες βάζουν λουκέτο, άλλες μετατρέπονται σε μπαρ και άλλες πωλούνται σε ισλαμικές κοινότητες

Του ΑΠΟΣΤΟΛΌΥ ΡΟΣΣΙΟΥ

Ένα αξιοσημείωτο γεγονός παρατηρείται τα τελευταία χρόνια στην επικράτεια της βόρειας και δυτικής Ευρώπης. Μαλιστα τους τελευταίους μήνες έχει ενταθεί. Σε τακτά χρονικά διαστήματα μπαίνουν λουκέτα σε καθεδρικούς (καθολικούς) ναούς ενώ όσοι μένουν ανοιχτοί οι περισσότεροι παραχωρούνται για άλλες χρήσεις, όπως για παράδειγμα για συναυλίες, με εισιτήριο μάλιστα ευτελούς αξίας! Αυτά συμβαίνουν στο κέντρο του καθολικισμού και του προτεσταντισμού. Σύμφωνα με τα επίσημα στατιστικά στοιχεία, περισσότεροι από 10.000 προτεσταντικοί ναοί στη Γερμανία έχουν κλείσει και δεν λειτουργούν. Παράλληλα, η αγγλικανική εκκλησία βάζει λουκέτο σε 20 εκκλησίες κάθε χρόνο, ενώ στη Δανία εγκαταλείπονται την ίδια χρονική περίοδο περίπου 200 εκκλησίες. Στη Νορβηγία, από τους συνολικά 3.000 ναούς που λειτουργούσαν, μόνο οι 1.200 είναι ανοιχτοί. Στα ίδια επίπεδα είναι και η κατάσταση στη Σουηδία. Την ίδια στιγμή, στη Γαλλία κάθε χρόνο βάζουν λουκέτο κατά εκατοντάδες οι καθολικές εκκλησίες. Στην Γερμανία, τα τελευταία 10 χρόνια έχουν κλείσει 515 καθεδρικοί ναοί και αυτή η τάση συνεχίζεται. Η κατάσταση είναι ακόμη πιο απογοητευτική στο Βέλγιο, καθώς τα 2/3 των καθολικών εκκλησιών στη χώρα αυτή θα βάλουν λουκέτο τα επόμενα 10 χρόνια.

Όμως τι συμβαίνει μετά το λουκέτο; Η τύχη των εγκαταλελειμμένων ναών είναι πραγματικά τραγική: ορισμένοι πωλούνται, άλλοι κατεδαφίζονται και οι υπόλοιποι αλλάζουν το σκοπό και τον χαρακτήρα τους. Ναοί γίνονται ξενοδοχεία, καζίνο, καφέ, καταστήματα και όσοι έχουν καλύτερη τύχη, μετατρέπονται σε βιβλιοθήκες, νοσοκομεία, αίθουσες συναυλιών, μουσεία, γκαλερί τέχνης κλπ. Τελευταία όμως παρατηρείται έντονα το φαινόμενο, πάρα πολλοί ναοί να πωλούνται σε ισλαμικές κοινότητες και να μετατρέπονται σε τζαμιά. Στη Γερμανία πλέον είναι συνηθισμένο φαινόμενο, οι ναοί να αγοράζονται από ισλαμικά κεφάλαια. Η Λουθηρανική Εκκλησία στο Αμβούργο Kapernaumkirhe αγοράστηκε και έγινε τζαμί. Επίσης, στο Ηνωμένο Βασίλειο η Καθολική Εκκλησία στο Cobridge (Άγιος Πέτρος) πωλήθηκε στην ισλαμική κοινότητα. Στην Ολλανδία, η εκκλησία του Αγίου Ιγνατίου σήμερα στεγάζει το μεγαλύτερο τζαμί στην χώρα. Την ίδια στιγμή ωστόσο, στις Βρυξέλλες, η εκκλησία του Αγίου Παύλου μετατράπηκε σε σχολή καλλιτεχνών του τσίρκου. Η εκκλησία του Martinikirhe στο Bielefeld έγινε ένα ελίτ εστιατόριο, η εκκλησία του Αγίου Ιωσήφ στα περίχωρα του Άμστερνταμ έχει καταστεί καταφύγιο για τους μετανάστες, ενώ η Νέα Αποστολική Εκκλησία στο Ofterdingen έχει γίνει σπίτι για μια οικογένεια.

Τι συμβαίνει τελικά; Ποια είναι η εξήγηση; Να σημειώσουμε ότι μετά τη νύχτα της καταστροφικής πυρκαγιάς στον καθεδρικό ναό της Notre-Dame στο Παρίσι, ακούστηκε η άποψη ότι “ο ναός πυρπολήθηκε διότι δεν υπήρχαν πιστοί. Και όπου δεν υπάρχουν πιστοί, δεν απαιτείται εκκλησία”! Πρόκειται για μια σοκαριστική κυνική άποψη αλλά είναι πραγματικότητα. Διεθνείς αναλυτές και κοινωνιολόγοι θεωρούν ότι τα ευρωπαϊκά κράτη που δεν ανήκαν στο σοσιαλιστικό μπλοκ και δεν επηρεάστηκαν από την σοσιαλιστική ιδεολογία, πέρασαν ολοκληρωτικά στην εκκοσμίκευση. Αυτή η διαδικασία άρχισε στη μεταπολεμική περίοδο και τελείωσε στις αρχές της δεκαετίας του 2000, με τη “βοήθεια” βεβαίως των Μέσων ενημέρωσης. Η θρησκεία και η Καθολική Εκκλησία εξωθούνται, από την καθημερινή ζωή, από τις επιχειρήσεις, τον τουρισμό, το επάγγελμα γενικώς. Αυτή η εξέλιξη προσδιόρισε και εμπέδωσε την άποψη ότι η πίστη δεν χρειάζεται πλέον. Ο άνθρωπος άρχισε να εξαρτάται από από το σύνολο των οικονομικών, πολιτικών, φυσικών συνθηκών. Έτσι όπου υπάρχουν θρησκευτικές τοποθεσίες που δεν χρειάζονται κανέναν και σε κανέναν, μετατρέπονται, πωλούνται, εγκαταλείπονται. Αυτό είναι ένα σημάδι σήμερα, του κοσμικού χαρακτήρα που έχει πάρει η ζωή, δηλαδή της εξαφάνισης της Εκκλησίας, της θρησκείας από την καθημερινή ζωή. Και κεντρικό ρόλο σ αυτό έπαιξαν τα ευρωπαϊκά μέσα ενημέρωσης, που εξυπηρετούν εδώ και χρόνια και μόνον τους σκοπούς της παγκοσμιοποίησης. Στην Αγγλία μάλιστα εμφανίστηκε για πρώτη φορά από τα εκεί μέσα ενημέρωσης, ο όρος “τετράτροχος χριστιανός”. Τι εννοούν; Ο άνθρωπος έρχεται με καροτσάκι στην εκκλησία όταν βαφτίζεται, επίσης μεταφέρεται στην εκκλησία πάνω σε τροχούς όταν παντρεύεται και τέλος μεταφέρεται με αυτοκίνητο στο νεκροταφείο. Ουσιαστικά επισκέπτεται το ναό τρεις φορές και αυτό είναι όλο. Θεωρούν απλώς μια τυπική παράδοση την προσέλευση στην εκκλησία και όχι ζήτημα πίστης και κάτι άλλο διαφορετικό. Η πίστη τελικά έχει γίνει μια προαιρετική κατάσταση. Η Ευρώπη σήμερα, θυμίζει αυτό που συνέβαινε τότε στην ΕΣΣΔ, μετά την ανάληψη της εξουσίας από τους κομμουνιστές. Η μόνη διαφορά είναι ότι εκεί έγινε με βίαιο τρόπο ενώ τώρα στη Δύση είναι μια φυσική διαδικασία. Όμως πέραν όλου αυτού του θρησκευτικού μηδενισμού που κυριαρχεί στην Ευρώπη, υπάρχει ακόμη ένας παράγοντας που προβληματίζει. Είναι το ζήτημα των μεταναστών. Αυτοί έχουν σαφή εικόνα της μη ευρωπαϊκής ταυτότητάς τους και αυτοπροσδιορίζονται και ενοποιούνται μέσω του Ισλάμ. Αυτός είναι ο βασικός λόγος για τον οποίο οι εξ ανατολάς (είτε παράτυπα είτε νόμιμα) νεοφερμένοι κάτοικοι έχουν ισχυρότερη πίστη από ότι ο μέσος κάτοικος της Ευρώπης. Τι θα συμβεί λοιπόν σε λίγα χρόνια με βάση όλα τα παραπάνω; Εκ των πραγμάτων μια ιδιότυπη “ισλαμοποίηση” της Ευρώπης εκτός και αν οι γηγενείς Ευρωπαίοι αφυπνιστούν και απαντήσουν σε αυτό το νέο πολιτισμικό κύμα. Και αυτό θα γίνει μόνον με την ενεργοποίηση εκ νέου της θρησκευτικής ζωής, δηλαδή οι ανθρωποι να επιστρέψουν στη θρησκεία. Όχι όμως όπως αυτή εξελίσσεται τώρα, ατομικά. Αλλά με την παλιά μορφή. Όταν η θρησκεία ήταν συλλογική, κοινωνική και ο πιστός πήγαινε σε λειτουργίες. Σήμερα είναι τελείως διαφορετικά. Σήμερα οι άνθρωποι λένε ότι πιστεύουν, αλλά με έναν δικό τους περίεργο τρόπο. Δηλαδή ατομικά και αλά καρτ. Και αν κάποιος χρησιμοποιήσει μια διαφορετική προσέγγιση στο ζήτημα τότε ίσως βρεθεί αντιμέτωπος με τις “κατηγορίες” του αναχρονισμού, της θρησκοληψίας κλπ. Φρασεολόγιο και ρητορική δηλαδή της υποκριτικής παγκοσμιοποίησης που κυριαρχεί δυστυχώς σήμερα. Και είναι υποκριτική διότι, οι μεν πιστοί του Ισλάμ είναι αποδεκτοί με όλες τις τιμές, οι δε χριστιανοί πιστοί αντιμετωπίζονται περίπου ως “εχθροί”, ως οι χειρότεροι ακραίοι φονταμενταλιστές του Ισλάμ.