Δημήτριος Γ. Δεληλίγκας :70 χρόνια ενασχόλησης με τα κοινά-Συμπληρώθηκαν 20 χρόνια από τον θάνατο του

Επιμέλεια αφιερώματος: Δημήτρης Παδιός

Ιστορικό οικογένειας Δεληλίγκα

Η οικογένεια Δεληλίγκα έλκει την καταγωγή της από την Ήπειρο. Με την έναρξη της ελληνικής επανάστασης (1821), ο Γεώργιος Δεληλίγκας μαζί με άλλους Ηπειρώτες, μετέβησαν στο Μεσολόγγι, όπου έλαβαν μέρος στις μάχες των Μεσολογγιτών κατά του Ιμπραήμ. Στη συνέχεια επέστρεψε στην Ήπειρο και λόγω των διωγμών του Αλή Πασά, αναγκάστηκε να φύγει και ήρθε στα Τρίκαλα, όπου εγκαταστάθηκε αρχικά στην Περιστέρα Καλαμπάκας (Τσιάσι).

Ο Γεώργιος Δεληλίγκας με την γυναίκα του Ευθυμία απέκτησαν 4 παιδιά, τον Θύμιο, τον Γιάννη, τον Δημήτρη και τον Βασίλη. Η πολιτική σταδιοδρομία της οικογένειας αρχίζει με τον πρόγονο Βασίλειο Γ. Δεληλίγκα, ο οποίος γεννήθηκε το 1845 στην Περιστέρα Καλαμπάκας. Το 1857 η οικογένεια εγκαθίσταται στα Τρίκαλα, όταν ο Βασίλειος ήταν ήδη 12 ετών.

Η Αγωνιστική του δράση ξεκινά με την ενεργό συμμετοχή του στην απελευθέρωση της Θεσσαλίας από τον Τουρκικό ζυγό και ειδικότερα το 1881 με την απελευθέρωση των Τρικάλων.

Η πολιτική του δράση  αρχίζει το έτος 1895, όταν πολιτεύθηκε για πρώτη φορά στις δημοτικές εκλογές που έγιναν στις 2 Ιουλίου, με τον συνδυασμό του Παναγιώτη Χατζηγάκη, ως υποψήφιος Δήμαρχος της πόλης των Τρικάλων και ο Βασίλειος Δεληλίγκας εξελέγη Α΄ Δημαρχιακός Πάρεδρος, με τα ίδια δικαιώματα του Δημάρχου επικεφαλής των 24 χωριών και συνοικισμών του Δήμου Τρικκαίων και ένα χρόνο στην πόλη των Τρικάλων (1897-98), επί Τουρκικής κατοχής. Ο Βασίλης ήταν παππούς του Δημήτρη Δεληλίγκα. Την εποχή εκείνη η οικογένεια Δεληλίγκα, ήταν μια από τις πλουσιότερες των Τρικάλων. Ένα σημαντικό ωστόσο μέρος της περιουσίας της, το «θυσίασε» ο Βασίλειος Δεληλίγκας για λογαριασμό του Δήμου. Ένα δεύτερο σημαντικό μέρος της περιουσίας, το «θυσίασε» στην πολιτική και ο Δημήτριος Δεληλίγκας, παίρνοντας την σκυτάλη από τον παππού του. Στη συνέχεια ακολούθησε ο Μπάμπης Δ. Δεληλίγκας, ο οποίος διετέλεσε εκλεγμένος Αντινομάρχης Τρικάλων- Αντιδήμαρχος Τρικκαίων και σε διάφορα σημαντικά πόστα της αυτοδιοίκησης και του κόμματος της Νέας Δημοκρατίας.

.

Αναφορά στον Στέφανο Γ. Δεληλίγκα

Ο Στέφανος Γ. Δεληλίγκας υπήρξε Γενικός Γραμματέας της Συντονιστικής Ένωσης Επιτροπής Θεσσαλών αγροτών, που μάχονταν για την απαλλοτρίωση των τσιφλικιών.

Βιογραφικό Δημητρίου Γ. Δεληλίγκα

Ο Δημήτριος Δεληλίγκας γεννήθηκε στη συνοικία Καραμαλή των Τρικάλων το 1914. Ανήσυχο πνεύμα όπως ήταν, εγκατέλειψε το σχολείο κα εντάχθηκε στη νεολαία του τότε Αγροτικού κόμματος Ελλάδος (Α.Κ.Ε) σε ηλικία μόλις 14 ετών. Η ενεργός συμμετοχή του τον οδήγησε το 1952 στην θέση του Προέδρους της Ν.Ε Τρικάλων του Αγροτικού κόμματος έως το 1960, οπότε και διαλύθηκε το κόμμα.

Ως αγρότης, ήταν φυσικό να ασχοληθεί με τον αγροτικό συνδικαλισμό. Εκλεγόταν συνεχώς από το 1951 στο Δ.Σ. του Αγροτικού Συλλόγου Τρικάλων-Καλαμπάκας, του οποίου υπήρξε πρόεδρος και αντιπρόεδρος επί σειρά ετών, μέχρι το 1967, οπότε ο σύλλογος διαλύθηκε από την επταετία. Παράλληλα εκλεγόταν αντιπρόσωπος στην Ένωση Γεωργικών Συνεταιρισμών Τρικάλων από το 1949 έως το 1982.Συμμετείχε στο Δ.Σ της ένωσης Γ.Σ.Τ το 1965-66, αλλά παραιτήθηκε για προσωπικούς λόγους.

Υπήρξε στενός συνεργάτης του Υπουργού και Αγροτιστή Απόστολου Παγκούτσου, δίνοντας από κοινού πολλές μάχες για τα προβλήματα της αγροτικής τάξης.

Ασχολήθηκε επί σειρά ετών στην τοπική αυτοδιοίκηση, από το 1959 μέχρι το 1982, που ήταν Δημοτικός Σύμβουλος στον συνδυασμό του Κων/νου Παπαστεργίου.

Στις δημοτικές εκλογές του 1959, το Αγροτικό κόμμα του Αλέξανδρου Μπαλτατζή αποφάσισε να κατεβάσει υποψήφιο Δήμαρχο στα Τρίκαλα τον Δημήτριο Γ. Δεληλίγκας, ο οποίος ήταν Πρόεδρος της Νομαρχιακής Επιτροπής του Αγροτικού κόμματος στα Τρίκαλα. Πριν ανακοινωθεί ο συνδυασμός, ο Χαρίλαος Παπαθανασίου, δικηγόρος που ήταν υποψήφιος Δημοτικός Σύμβουλος, ζήτησε από τον Δημήτριο Δεληλίγκα να ηγηθεί αυτός του συνδυασμού. Η απάντηση που πήρε ο Χαρίλαος Παπαθανασίου από τον Δημήτριο Δεληλίγκα ήταν «Χαρίλαε, κανένα πρόβλημα. Εμείς είμαστε μια οικογένεια. Μπες μπροστά εσύ και ακολουθώ εγώ». Με άλλα λόγια, έπραξε κάτι που δεν γίνεται σήμερα.

Την αλλαγή αυτή δεν την ήθελε ο αγροτικός κόσμος των Τρικάλων. Στις εκλογές ο συνδυασμός με το εκλογικό σύστημα που υπήρχε τότε, εξέλεξε τρεις Δημοτικούς Σύμβουλός. Τον Χαρίλαο Παπαθανασίου, τον Δημήτριο Δεληλίγκα και τον Γεώργιο Πανάγο από το Ριζαριό. Σταυρός τότε έμπαινε και στον υποψήφιο Δήμαρχο, οι σύμβουλοι ψήφιζαν και έβγαζαν τον Δήμαρχο. Οι τρεις Δημοτικοί Σύμβουλοι του Αγροτικού κόμματος ψήφισαν για Δήμαρχο τον αείμνηστο Ιωάννη Μάτη, ο οποίος και εξελέγη.

Το αγροτικό κόμμα διαλύθηκε την χρονιά του 1960 μετά από συνέδριο που κάνανε στη Θεσσαλονίκη και κατόπιν δημιούργησαν την Ένωση Κέντρου με αρχηγό τον Γεώργιο Παπανδρέου.

Παντρεύτηκε το 1938 με την Σοφία Γουναροπούλου του Σωτηρίου, κάτοικο Τρικάλων, γεννηθείσα στην Αμερική από Έλληνες γονείς. Απέκτησαν επτά παιδιά: Ευδοξία, Κωνσταντίνο, Γεώργιο, Αναστασία, Χαράλαμπο, Βασιλική και Μαρία.

Είχε πει ο Απόστολος Παγκούτσος στις δημοτικές εκλογές του 1959 ότι η οικογένεια Δεληλίγκα μπήκε με καπέλο στην πολιτική και θα φύγει χωρίς καπέλο. Είχε δίκιο…

 Ο Μπάμπης Δ. Δεληλίγκας μιλάει για την προσωπικότητα του πατέρα του

Ο πατέρας μου Δημήτρης ήταν ένας άνθρωπος που αγαπούσε τον συνάνθρωπο. Ήταν έντιμος, ειλικρινής και αγαπητός στους συμπολίτες του. Υπήρξε άνθρωπος της προσφοράς. Πρώτα έβαζε σε προτεραιότητα τους ανθρώπους που είχαν ανάγκη και μετά τον εαυτό του και την οικογένεια του. Προτιμούσε να αδικήσει τον εαυτό του και την οικογένεια του, παρά τον κόσμο. Αισθάνομαι πολύ περήφανος γι’ αυτό που έκανε ο πατέρας μου.

Αγαπούσε και λάτρευε πολύ την αγροτική τάξη. Αγαπούσε τους Καραγκούνηδες και ένιωθε υπερήφανος όταν τον προσφωνούσαν Καραγκούνη. Λάτρευε τον αείμνηστο πατριώτη Στρατηγό και Πρωθυπουργό Νικόλαο Πλαστήρα, που πέθανε στην ψάθα στις 27 Ιουλίου 1953, τον οποίο γνώριζε προσωπικά. Ο Νικόλαος Πλαστήρας ήταν επικεφαλής στην τότε επαναστατική κυβέρνηση που έδωσε οριστική λύση στο αγροτικό ζήτημα τον Μάρτιο του 1923.

Ο πατέρας μου με τον αείμνηστο αγροτιστή και Υπουργό Απόστολο Παγκούτσο, είχε πολλά χρόνια συνεργασία και μάχονταν για την αγροτική τάξη. Ήταν ένας από τους τρείς πρώτους μεγαλύτερους αγροτιστές των Τρικάλων (Στέφανος Δεληλίγκας, Απόστολος Παγκούτσος, Δημήτριος Δεληλίγκας).

Έλεγε ο πατέρας μου: «αυτούς που σου κάνουν κακό, εσύ να τους κάνεις καλό. Καλύτερα να παρακαλάς να σε αδικήσουν, παρά να αδικείς».

Θέλω να ευχαριστήσω από τα βάθη της καρδιάς μου τις τρεις μεγάλες προσωπικότητες των Τρικάλων, που μίλησαν για τη μνήμη του πατέρα μου στον δημοσιογράφο Δημήτρη Παδιό (τον πρώην Υπουργό Σωτήρη Χατζηγάκη, τον πρώην Δήμαρχο Τρικκαίων Κων/νο Παπαστεργίου και τον μεγάλο έγκριτο δημοσιογράφο Ευθύμιο Λώλη).

Ο αείμνηστος πατέρας μου διατηρούσε και με τους τρεις σχέσεις αμοιβαίας εκτίμησης και φιλίας. Ήταν υπερήφανος που η οικογένεια του ξεκίνησε το 1883 στο πλευρό του Σωτήρη Χατζηγάκη του Α’ και τέλειωσε πάλι με τον Σωτήρη Χατζηγάκη. Τον Κων/νο Παπαστεργίου τον χαρακτήριζε ως έναν από τους καλύτερους Δημάρχους των Τρικάλων, γνήσιο και τελευταίο μαθητή της σχολής των Γ.Κανούτα και Π.Χατζηγάκη. Τον Θύμιο Λώλη τον αποκαλούσε πάντα ως η «χρυσή πένα» της Θεσσαλίας.

 Επιφανείς Τρικαλινές προσωπικότητες μιλούν για τον Δημήτρη Γ. Δεληλίγκα

Σωτήρης Χατζηγάκης (πρώην Υπουργός και Αντιπρόεδρος της Βουλής των Ελλήνων)

Ο Τάκης Δεληλίγκας ήταν ένας καλοκάγαθος, ευσταλής και υπερήφανος άνδρας. Ένας πραγματικός άρχοντας του κάμπου. Είχε αγάπη για τον Θεσσαλό αγρότη και πάντοτε πρωταγωνιστούσε στους κοινωνικούς του αγώνες. Προσωπικά έτρεφα ιδιαίτερη αγάπη και σεβασμό για τον μπάρμπα-Τάκη. Είχα μαζί του βαθιά και αμοιβαία φιλία, που διήρκησε μέχρι το τέλος της ζωής του.

Ο Τάκης Δεληλίγκας ήταν από τους ανθρώπους που από την πρώτη στιγμή τηε γνωριμίας μαζί του, σου επιβαλλόταν και σε κατακτούσε με το μειλίχιο ύφος  και την διακριτικότητα του λόγου του. Η φιλία της οικογένειας μου με τους Δεληλιγκαίους είχε τις ρίζες τηε στα χρόνια της απελευθέρωσης της Θεσσαλίας (1881).Τότε η οικογένεια Δεληλίγκα είχε ταχθεί στο πλευρό του βουλευτή και γερουσιαστή προγόνου μου Σωτήρη Χατζηγάκη. Αλλά και στους δημαρχιακούς αγώνες, οι πρόγονοι της οικογένειας του Τάκη Δεληλίγκα αγωνιζόταν ανέκαθεν στο πλευρό του Παναγιώτη Χατζηγάκη, δημάρχου τηε πόλης μας επί 26 χρόνια, αλλά και του γιού του Κίτσιου, ο οποίος τον διαδέχθηκε.

Ο αείμνηστος πατέρας μου Μιχάλης Χατζηγάκης έτρεφε ιδιαίτερη εκτίμηση για τους προγόνους του Τάκη Δεληλίγκα, αλλά και για τους Καραγκούνηδες. Ιδού τι έγραφε σε παλαιό του χρονογράφημα:

Σεβόταν κα εκτιμούσε πολύ τους Καραγκούνηδες. Τους θεωρούσε δουλευταράδες, καλούς οικογενειάρχες και πιστούς ανθρώπους με μπέσα. Μάλιστα έλεγε χαρακτηριστικά πως ο καλός Καραγκούνης είναι ανώτερος απ’ όλους. Οι Χατζηγακαίοι, που ήταν βλάχικης καταγωγής, είχαν πάντοτε ως πρωτοπαλίκαρα Καραγκούνηδες. Στην περίοδο που αναφερόμαστε, ο Σωτήρης και ο Παναγιώτης Χατζηγάκης είχαν εκ δεξιών τους τρείς επιφανείς-νοικοκυραίους Καραγκούνηδες, ευσταλείς και περήφανους άνδρες και κυρίως πιστούς, που ήταν πρόθυμοι να θυσιαστούν για τους Χατζηγακαίους. Αυτοί ήταν οι Δεληλίγκας, Αργυρόπουλος και Παπαπολύκαρπος. Οι απόγονοι των οποίων και οι οικογένειες τους, υπήρξαν και δικοί μου καλοί και πιστοί φίλοι, που με στήριξαν αρκετές δεκαετίες αργότερα σε όλους τους αγώνες στην 40ετή πολιτική μου πορεία.

Πρέπει να σημειώσω ακόμα πως οι Καραγκούνηδες, μου έδινα πάντοτε πλειοψηφία στον κάμπο και είχαμε συνεχώς και στενούς δεσμούς οι οικογένειες μας. Γι’ αυτό και εγώ πρωτοστατούσα πάντοτε στους αγροτικούς αγώνες στηρίζοντας, συχνά με ζημία της γενικότερης πολιτικής μου εικόνας.

Κων/νος Παπαστεργίου (πρώην Δήμαρχος Τρικάλων)

Ο αείμνηστος Δημήτρης Δεληλίγκας υπήρξε ένας πολυτάλαντος Τρικαλινός δημότης. Δεν ήταν μόνο η προσφιλής του ενασχόληση στον αγροτικό χώρο, τον οποίο υπεραγαπούσε και προσέφερε ότι το αξιολογότερο μπορούσε, αλλά και η ακούραστη συμμετοχή του στα δημοτικά μας ζητήματα. Η παρουσία του στην τοπική αυτοδιοίκηση ήταν αξιόλογη. Επί σειρά ετών συμμετείχε σε διάφορους δημοτικούς συνδυασμούς, όπως στου Χαρίλαου Παπαθανασίου, στου Στέφανου Παλλαντζά, στου Ιωάννη Μάτη, στου Θεοδόση Θεοδοσόπουλου και στον δικό μου επί σειρά ετών. Ήταν ένας ακούραστος συνεργάτης, ειλικρινής και ανιδιοτελής.

Ευθύμιος Λώλης (συνταξιούχος δημοσιογράφος)

Ο αγροτιστής, ο εκλεκτός του  λαού, ο αγωνιστής της ζωής. Μου ζητήθηκε να αποτυπώσω στο χαρτί, ό,τι γνωρίζω για το Δημήτριο Γ. Δεληλίγκα ,που πράγματι υπήρξε ένας από τους διαχρονικά ασυμβίβαστους αγωνιστές  στην υπεράσπιση  δίκαιων αιτημάτων των  ξωμάχων της γης, που την ποτίζουν με τον ιδρώτα τους και μετά την απαλλοτρίωση. Η πρόταση με τιμά, αλλά και μου δίνει την ευκαιρία ν΄αναφερθώ, αποτυπώνοντας τις θύμησες για έναν άνθρωπο που βίωσε την δύσκολη ζωή τους  και όλη του η πορεία υπήρξε διαρκής αγώνας, στην υπεράσπιση των δικαιωμάτων τους και μετά την απαλλοτρίωση. Βέβαια δεν είναι άγνωστη η αδιάκοπη πρωτοπορία του στο χώρο του συνδικαλισμού των παραγωγών, για την οποία τιμήθηκε και ως πρόεδρος κι επίτιμος πρόεδρος της Ομοσπονδίας Αγροτικών Συλλόγων «Η Αλληλεγγύη». Αλλά οι προσωπικές μου εμπειρίες αφορούν κάποιες απλές πτυχές της δραστηριότητας ενός ανθρώπου, που καλλιεργούσε το χωράφι και παράλληλα την θέληση και την δύναμη εκείνων που ποτίζουν με ιδρώτα τη γη, για μια καλύτερη ζωή, μακριά από εκείνη των κολίγων  και της σαρτάρας…

Θυμήθηκα λοιπόν ,που νεαρός και ορεξάτος  δημοσιογράφος, τις δεκαετίες του 1950-60 ,παρακολουθούσα, τρέχοντας παντού με το ποδήλατο, τις  πραγματικές εκστρατείες, που έκανε ο αγροτιστής και μετέπειτα βουλευτής και για λίγο υπουργός Γεωργίας Απόστολος Παγκούτσος σε χωριά του Νομού μας, έχοντας πάντα συνοδοιπόρο τον Δημήτριο Δεληλίγκα. Και κάτω από ένα μεγάλο φτελιά ή κάποια δασύφυλλη συκιά, έκανε το κήρυγμά του για την  ανάγκη αγωνιστικής συσπείρωσης των αγροτών ,στην διεκδίκηση επίλυσης των πάντα σοβαρών προβλημάτων επιβίωσής τους, μεταφέροντας το σύνθημα της διαγραφής των δανείων τους, το περιβόητο «λαγοπόδαρο»,που αργότερα ενστερνίστηκαν και άλλοι πολιτικοί. Αλλά και τη σκωπτική αντιμετώπιση της κοινωνικής υποβάθμισης του αγροτικού κόσμου με τη χαρακτηριστική αθυροστομία του.-

-Μας είπανε και χαζοχαντακάδες. Να τα φαν οι κιαρατάδες…

Αλλά και σαν Δημοτικός Σύμβουλος του Δήμου Τρικκαίων, ο Δημήτριος Δεληλίγκας, εκλεγμένος επί πολλές τετραετίες με το Συνδυασμό Χαρίλαου Παπαθασίου αρχικά και Ιωάννου Μάτη και Κώστα Παπαστεργίου στην συνέχεια, μετέφερε με απλό και πειστικό λόγο τα αιτήματα των κατοίκων  Συνοικισμών ,για την κατασκευή δρόμων, την  καθιέρωση λεωφορειακής συγκοινωνίας ,την υδροδότηση κι ακόμα ακόμα την ρίψη αμμοχάλικων σε αδιάβατους από νερά  και λάσπες δρόμους, που και γι΄αυτό τότε χρειάζονταν πολιτική παρέμβαση!

Παρακολουθώντας  και καταγράφοντας τις συνεδριάσεις του Δημοτικού Συμβουλίου, διατηρώ την εικόνα του Δημητρίου Δεληλίγκα, που ψηλός, όρθιος,  θαρραλέος και απλός, όρθωνε τον πειστικό του λόγο. Και την θετική του πορεία στα Δημοτικά δρώμενα, κληροδότησε στον γιό του Μπάμπη, που επί σειρά ετών διετέλεσε και Αντιδήμαρχος Τρικάλων, χωρίς να πάψει να εκδηλώνει  πάντα το ενδιαφέρον του για την προώθηση και επίλυση των τοπικών προβλημάτων.

Ακόμα αξίζει να σημειωθεί ότι ο Μπάμπης Δεληλίγκας, πέρα απ’ όλα τα άλλα. Εντυπωσίασε θετικά την κοινή γνώμη των Τρικάλων, όταν προ ημερών ανακοίνωσε με την σύζυγο του, ότι διαθέτουν ένα κτήμα τους 11 στρεμμάτων, μαζί με τα υπάρχοντα σ’ αυτό κτίσματα σε καίριο σημείο της πόλης μας, προκειμένου να δημιουργηθεί και λειτουργήσει ένα ίδρυμα στέγασης, διατροφής και διαπαιδαγώγησης για άτομα μικρά και μεγάλα με ειδικές ανάγκες.

Ο Δημήτρης Δεληλίγκας μιλάει για τον παιδικό του φίλο Βασίλη Τσιτσάνη

Το πώς ο Τσιτσάνης έγραψε το τραγούδι «Στην Καλαμπάκα μια βραδιά», διηγείται αποσπασματικά ο φίλος του Δημήτρης Δεληλίγκας στον Σώτο Αλεξίου

…Καθόταν κάτω από την σκαμνιά ώρες ολόκληρες και γρατσούναγε το μπουζούκι, σταμάτημα δεν είχε. Δεν κουραζόταν ποτέ. Έφευγα το πρωί για το μποστάνι (μπαξέ), γύρναγα το βράδυ και αυτός ακόμα εκεί, γρατσουνούσε. Τέτοια μανία είχε…

Καινούργιος έρωτας μπαίνει στην καρδιά του Βασίλη, στο πρόσωπο της μελαχρινής καλλονής από την Καλαμπάκα. Και επειδή τίποτα δεν περνά έτσι για έναν καλλιτέχνη, το αίσθημα για την Κούλα γίνεται δημιουργία, τραγούδι. Γράφει: …Καλαμπακιώτισσα μικρή, τρελλή, ξανθιά πρέπει να με προσέξεις.

Τώρα πως γίνεται μια μελαχρινή καλλονή, η Κούλα, να γίνει ξανθιά στο τραγούδι, ε, αυτό είναι μια ‘άλλη ιστορία. Γιατί δηλαδή, μια Παραγουάη να έχει ακρογιάλια και μια Κούλα να μην γίνει ξανθιά; Τρελλή ξανθιά γίνεται, αλλά τρελλή μελαχρινή ποτέ. Η Κούλα το 1940, είκοσι χρονών, έφυγε για την Αμερική όπου και παντρεύτηκε.

Ένα μεσημέρι που έκανε πολύ ζέστα, έσκυψε ο Βασίλης να πιεί νερό.

-Ε, τι κάνεις εκεί, του λέω εγώ, μην πίνεις νερό!

-Γιατί ρε Τάκη, μου λέει αυτός.

-Δεν ξέρεις Βασίλη; του λέω.

-Τι να ξέρω ρε Τάκη;

-Εδώ λένε πως όποιος ξένος πιεί νερό από την βρύση αυτή, παντρεύεται εδώ.

-Τι λες, ρε Τάκη, μου λέει, αλήθεια; Και σκύβει και πίνει ένα…ντέρλικα.

-Βασίλη μάλισε η γλώσσα μα σου λέω, πάρε το κέρατο κάτω από την αμασχάλη και κόψε προς τα κάτω, γιατί αν μείνεις στα Τρίκαλα, θα καταντήσεις σαν τον συγχωρεμένου τον Στεφανάκια, να γυρίζεις στα πανηγύρια.

-Θέλω να φύγω ρε Τάκη, αλλά πώς θα φύγω;

-Βασίλη δεν θα πας ξυπόλητος στα αγκάθια. Εγώ είμαι εδώ. Ξέρεις ότι σου έχει μεγάλη αδυναμία και ο πατέρας μου.

-Ξέρω ρε Τάκη, πόσο με αγαπάει ο μπάρμπα Γιώργος και πόσο βοηθάει την οικογένεια μου.

Και μετά αναγκάστηκε ο Βασίλης και έφυγε από τα Τρίκαλα και έγινε αυτός που έγινε. Μεγάλος και τρανός. ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΕΦΥΓΕ ΠΟΤΕ ΞΥΠΟΛΗΤΟΣ.