Σταθερά αντίθετοι σε αυτονομία σχολικής μονάδας και τη λεγόμενη αποκέντρωση!

Στις 20 Ιανουαρίου 2018 ο Δήμαρχος Τρικκαίων, συμμετέχοντας σε ημερίδα του liberal.gr και της εφημερίδας «Φιλελεύθερος» με θέμα «Το αυτόνομο και δημιουργικό σχολείο του μέλλοντος», μίλησε για το αν μπορεί η τοπική αυτοδιοίκηση να αναλάβει τη διαχείριση των σχολείων.

Ο κ. Παπαστεργίου αρχικά, αφού παρουσίασε ως παθογένειες της εκπαίδευσης το συγκεντρωτικό χαρακτήρα του κράτους, την αθηνοκεντρική συγκεντρωτική γραφειοκρατία, τη μη αξιολόγηση του δημόσιου τομέα, τη μοναδική ευθύνη των δήμων για το κτηριακό, στη συνέχεια κατέθεσε τις προτάσεις του που, συμπυκνωμένα, αφορούν στην αποκέντρωση και αυτονομία της σχολικής μονάδας.

Ούτε λίγο ούτε πολύ ο Δήμαρχος Τρικκαίων επανέλαβε φωναχτά αυτά που η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ  μαζί με ΝΔ και τα υπόλοιπα κόμματα , που στηρίζουν την πολιτική της ΕΕ και του ΟΟΣΑ, που συμπάσχουν με τις αγωνίες του ΣΕΒ, ψήφισαν στο 3^ο μνημόνιο, δηλαδή το «Νέο Σχολείο», την αξιολόγηση και την αυτονομία. Άλλωστε είναι οι ίδιοι που στο 3^ο Μνημόνιο ψήφισαν υπέρ του «εξορθολογισμού» των δαπανών, υπέρ της μείωσης του αριθμού των εκπαιδευτικών και την προώθηση της αυτονομίας, δηλαδή την κατηγοριοποίηση των σχολείων. Τα αποτελέσματα αυτής της πολιτικής βιώνουμε σήμερα και κανείς δεν πιστεύει ότι η κατάσταση στην εκπαίδευση βελτιώθηκε από αυτά τα μέτρα. Το αντίθετο.

Με υπερβάλλοντα ζήλο ο κ. Παπαστεργίου προετοιμάζει το έδαφος για τις αντιδραστικές διοικητικές αλλαγές που προωθεί η κυβέρνηση, ώστε να προσαρμοστεί η Τοπική Διοίκηση με τον καλύτερο δυνατό τρόπο στις ανάγκες του κεφαλαίου. Ταυτίζεται απόλυτα με το κυβερνητικό  σχέδιο «Νέες δομές υποστήριξης του Εκπαιδευτικού Έργου», με το οποίο το υπουργείο Παιδείας προωθεί μια σειρά αντιδραστικές αλλαγές στη δομή και το περιεχόμενο της εκπαίδευσης, υλοποιώντας έναν πολύ παλιό στόχο: την προώθηση της αυτονομίας (δηλαδή της κατηγοριοποίησης) και της αυτοαξιολόγησης των σχολείων. 

Η αποκέντρωση , την  οποία ο Δήμαχος Τρικκαίων εμφανίζει ούτε λίγο ούτε πολύ… συνώνυμη με την αναβάθμιση -την οποία ζητά ο λαός που βιώνει τη μιζέρια του εκπαιδευτικού συστήματος – σημαίνει στην πραγματικότητα περισσότερα βάρη στις πλάτες του λαού, περισσότερη ταξική διαφοροποίηση, Παιδεία ανάλογα με τις οικονομικές δυνατότητες.

Η αποκέντρωση δεν μπορεί να έχει θετικά και φιλολαϊκά χαρακτηριστικά. Διασπά τον ενιαίο χαρακτήρα της  όποιας παρεχόμενης δημόσιας εκπαίδευσης και βαθαίνει τους ταξικούς φραγμούς, γιατί θα δημιουργηθούν όροι υποβάθμισης της παρεχόμενης Εκπαίδευσης, διαφοροποίησης σχολείων, προγραμμάτων σπουδών και ανεξάρτητα από το ποσό της χρηματοδότησης της Τοπικής Διοίκησης για εκπαιδευτικές λειτουργίες, θα οδηγήσει σε παραπέρα υποβάθμιση του επιπέδου σπουδών, κυρίως στους δήμους με εργατική - λαϊκή σύνθεση. Αυτή η πρόβλεψη επιβεβαιώνεται από τη διεθνή εμπειρία σε άλλες καπιταλιστικές χώρες, σε Ευρώπη και Αμερική.  Για παράδειγμα, το πολυδιαφημισμένο φινλανδικό μοντέλο προβλέπει χρηματοδότηση των σχολείων 50% από το κράτος και 50% από τοπικές αρχές και επιχειρήσεις, οι οποίες, στις ΗΠΑ ειδικά, μετέτρεψαν σχολεία και μαθητές σε διαφημιστικές πινακίδες, ενώ σε αυτό το πλαίσιο αίσθηση είχε προκαλέσει πριν μερικά χρόνια η αποβολή μαθητή από το σχολείο του επειδή φορούσε μπλουζάκι με το λογότυπο εταιρείας ανταγωνιστικής προς το χορηγό του σχολείου...   

Δυστυχώς, υπάρχει πικρή πείρα στις λαϊκές οικογένειες από την «αποκέντρωση» αρμοδιοτήτων του κράτους στους δήμους. Για να σκαλίσουμε λίγο τη μνήμη μας, πριν από είκοσι χρόνια, τα ίδια κόμματα στην Τοπική Διοίκηση, συμπλέοντας με τις αξιώσεις του κεφαλαίου για «λιγότερο κράτος» και «αποκέντρωση των αρμοδιοτήτων», προκειμένου να αποδεσμευτούν κεφάλαια και να πάνε ζεστά στους επιχειρηματικούς ομίλους, πρωτοστάτησαν και πήραν στην ευθύνη τους παιδικούς σταθμούς. Ποια είναι όμως η εικόνα, είκοσι χρόνια μετά; Η κάλυψη των όποιων αναγκών γίνεται με το ευρωπαϊκό κουπόνι, που φέτος υπάρχει και του χρόνου καταργείται, ή φέτος το παιδί σου το δικαιούται και του χρόνου βλέπουμε. Από τη βρεφική ηλικία μέχρι και τεσσάρων χρόνων, χιλιάδες παιδιά μένουν στο σπίτι τους. Τέλος, για όσα από τα παιδιά δεν ενταχθούν στο ευρωπαϊκό πρόγραμμα και καταφέρουν να βρουν μια θέση στον παιδικό σταθμό, ο γονιός βάζει βαθιά το χέρι στην τσέπη για τα τροφεία και για άλλες ανάγκες. Πάνω από το 50% των εργαζομένων όλων των ειδικοτήτων εργάζονται με κάθε είδους εργασιακή σχέση, ενώ δεν χρειάζεται να περιγράψουμε την εικόνα των κτιριακών υποδομών. Ο κατάλογος είναι μακρύς.

Αυτονόμηση της σχολικής μονάδας σημαίνει στην πράξη να επιλύει από μόνο του το κάθε σχολείο όλα τα κρίσιμα ζητήματα της λειτουργίας του. Κάθε σχολείο διαμορφώνει «..το δικό του παιδαγωγικό όραμα σε συνεργασία  με του εμπλεκόμενους φορείς (στελέχη εκπαίδευσης, γονείς, μαθητές, τοπική κοινότητα)». Στη βάση αυτού του «οράματος» θα γίνεται «..ο σχεδιασμός και η αποτίμηση του εκπαιδευτικού έργου της σχολικής μονάδας».

Σε αντίθεση με τη σύγχρονη ανάγκη και απαίτηση για ένα σχολείο που θα διαπαιδαγωγεί και θα μορφώνει ενιαία όλα τα παιδιά, ανεξάρτητα από την οικονομική τους κατάσταση, την προέλευσή τους και τις κοινωνικές συνθήκες στις οποίες ζουν, περνάμε σ΄ ένα διαφοροποιημένο παιδαγωγικό πλαίσιο με βάση τις τοπικές ιδιαιτερότητες. Τα σχολεία στα οποία φοιτούν για παράδειγμα παιδιά προσφύγων ή μεταναστών, στα πλαίσια του διαφοροποιημένου προγράμματος, θα πρέπει να προσαρμόζουν το πρόγραμμά τους ανάλογα με τη σύνθεση του μαθητικού πληθυσμού. Αυτό όχι για να βοηθήσουν του μαθητές να κατακτήσουν τη γνώση αλλά για να χαμηλώσουν τον πήχη των μορφωτικών απαιτήσεων στο ύψος της υπάρχουσας πραγματικότητας. Με άλλα λόγια οι κάθε λογής διαφορές ή διαφορετικές αφετηρίες από τις οποίες ξεκινά ο κάθε μαθητής θεωρούνται απλά ως φυσικό φαινόμενο με το οποίο το σχολείο πρέπει να προσαρμοστεί και όχι πρόβλημα που πρέπει να αντιμετωπίσει με ευθύνη και στήριξη του κράτους. Μήπως η διαφοροποίηση θα γίνεται με βάση το διαθέσιμο προσωπικό το οποίο θα πρέπει να γίνεται λάστιχο για να καλύπτει τα κενά στο ωρολόγιο πρόγραμμα και το κάθε σχολείο θα διαμορφώνει πρόγραμμα με ό,τι περισσεύει γενικεύοντας αυτό που σήμερα ισχύει στο Ολοήμερο;  Ή μήπως θα γίνεται με βάση την περιοχή, την οικονομική κατάσταση των μαθητών και των οικογενειών τους, τη σύνθεση του μαθητικού πληθυσμού; Σε όλα αυτά θα έχουν λόγο και οι «τοπικοί οργανισμοί»-επιχειρήσεις που, σε συνθήκες υποχρηματοδότησης, θα  εμφανίζονται σαν σωτήρες να επιβάλουν τα δικά τους συμφέροντα.

Η επίθεση του συστήματος στο δημόσιο σχολείο υπό τα συνθήματα της «σχολικής αυτονομίας» και «αποκέντρωσης» εντείνεται. Αυτό δείχνει η άνεση με την οποία τοποθετήθηκε ο Δήμαρχος Τρικκαίων κ. Παπαστεργίου.

Η τωρινή κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ στρώνει το δρόμο σ΄αυτήν την κατεύθυνση. Οι εισηγήσεις του κ. Γαβρόγλου για μεγαλύτερη αυτονομία στη σχολική μονάδα, το «αριστοκρατικό» νέο λύκειο με τις εξοντωτικές εξετάσεις που προτείνει το υπουργείο Παιδείας, οι δηλώσεις του προέδρου της Ν.Δ.  Κ. Μητσοτάκη στη ΔΕΘ τον περασμένο Σεπτέμβρη και οι αντίστοιχες δηλώσεις άλλων στελεχών της Ν.Δ., η απαίτηση της ηγεσίας της ΚΕΔΕ (Κεντρική Ενωση Δήμων Ελλάδας ) στο πρόσφατο συνέδριό της να περάσουν στην ευθύνη των δήμων οι δομές των νηπιαγωγείων έχουν τον ίδιο στόχο: Ένα φτηνό ταξικό σχολαίο, κατηγοριοποιημένο με βάση τους δείκτες της αξιολόγησης και με βάση το δόγμα «όπου φτωχός και η μοίρα του» σε πόρους, προσωπικό, μαθήματα.

Όσο κι αν προσπαθούν να κρυφτούν πίσω από σικέ κοκορομαχίες η σύμπλευση κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ είναι αποκαλυπτική!

Οι εκπαιδευτικοί θα συνεχίσουμε τον αγώνα ενάντια στις επιδιώξεις Ε.Ε.-ΟΟΣΑ και των ελληνικών κυβερνήσεων για το Ενιαίο Δωδεκάχρονο Σχολείο, αποκλειστικά δημόσιο και δωρεάν, σύγχρονης γενικής παιδείας!

ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ ΤΡΙΚΑΛΩΝ