Στόχος του αντικομμουνισμου να πιστέψει ο λαός ότι η βαρβαρότητα που ζει είναι μονόδρομος

       

Στα βαθιά νερά του άκρατου αντικομμουνισμού κινήθηκαν αστικά κόμματα και επιτελεία το διάστημα που πέρασε, φανερώνοντας και μ' αυτόν τον τρόπο ότι έρχονται ακόμα πιο δύσκολες μέρες για τα εργατικά - λαϊκά στρώματα. Όπως σωστά από την πρώτη ώρα επεσήμανε το ΚΚΕ αμέσως μόλις άναψε ξανά το αντικομμουνιστικό φιτίλι, με αφορμή τη μη εκπροσώπηση της Ελλάδας στις ανιστόρητες φιέστες της εσθονικής προεδρίας της ΕΕ, όλος ο οχετός που εξαπολύεται, μόνο ανησυχία πρέπει να προξενεί στους εργαζόμενους, αφού, ιστορικά, πάντα ο αντικομμουνισμός συνόδευε την κλιμάκωση της επίθεσης του κεφαλαίου και των πολιτικών εκπροσώπων του.

 Σίγουρα, δεν πρέπει να παραβλεφθεί το γεγονός ότι η υποκριτική, μη εκπροσώπηση της Ελλάδας στη φετινή αντικομμουνιστική φιέστα (ενώ πέρσι στη Σλοβακία συμμετείχε κανονικά, με αντιπροσωπεία διπλωματών) χρησιμοποιήθηκε πολλαπλώς από τον ΣΥΡΙΖΑ και τη ΝΔ για να χαράξουν άλλη μια κάλπικη διαχωριστική γραμμή και να προκαλέσουν σύγχυση στα εργατικά - λαϊκά στρώματα. Από τη μία, ο ΣΥΡΙΖΑ βρήκε την ευκαιρία να παραστήσει την «προοδευτική» δύναμη, για να ξεπλυθεί από τη βάρβαρη αντιλαϊκή πολιτική που εφαρμόζει. Από την άλλη, η ΝΔ τόσο με τον αντικομμουνισμό των σπηλαίων που εξαπέλυσε, όσο και με την κριτική της στην κυβέρνηση για «υπόθαλψη του σταλινισμού», την παρουσίασε σαν κάτι που δεν είναι. Το «δίπολο» αναθερμάνθηκε για να αποπροσανατολίσει, και ο σοσιαλισμός - κομμουνισμός δέχθηκε λάσπη με το τσουβάλι και κατασυκοφαντήθηκε από ΝΔ, Ποτάμι και ΠΑΣΟΚ, που τον ταύτισαν με τη βάρβαρη πολιτική που εφαρμόζει σήμερα ο σοσιαλδημοκρατικός ΣΥΡΙΖΑ.

Όλα τα παραπάνω σίγουρα δε μπορούν να κρύψουν ότι ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ, μαζί με το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι, ψήφισαν το 3ο μνημόνιο. Ότι η αντιλαϊκή τους πολιτική έχει συνέχεια και ότι σήμερα διαγκωνίζονται μπροστά στο κεφάλαιο για το ποιος μπορεί καλύτερα να τσακίσει το λαό, επιδεικνύοντας ο καθένας τα «όπλα» του. Δεν κρύβεται όσο και αν προσπαθούν ότι είναι κόμματα του κεφαλαίου και της ΕΕ, που αντικειμενικά βρίσκονται απέναντι στο λαό, στα δικαιώματα και στις σύγχρονες ανάγκες του, υπηρετώντας ένα σύστημα σάπιο μέχρι το μεδούλι.

Το διάστημα που πέρασε παρακολουθήσαμε μέχρι και την ταύτιση του Μαρξ με τον Χίτλερ και του «Κεφαλαίου» με το «Ο Αγών μου», στη στοχοποίηση όχι μόνο της ΕΣΣΔ, αλλά κάθε σκέψης εργατικής χειραφέτησης από τα καπιταλιστικά δεσμά. Γεγονός βέβαια που μόνο έκπληξη δεν προκαλεί αφού ο αντικομμουνισμός είναι όπλο στη φαρέτρα της ΕΕ για να κατευνάσει τη λαϊκή δυσαρέσκεια και την αγανάκτηση που γεννάει η αντιλαϊκή πολιτική. Είναι αναγκαίο να πιστέψει ο λαός ότι η βαρβαρότητα που ζει είναι μονόδρομος. Ότι είναι μάταιη η πάλη για την απαλλαγή από την εξουσία των μονοπωλίων και τον καπιταλισμό. Ότι ο σοσιαλισμός δοκιμάστηκε και απέτυχε, οδήγησε σε «ολοκληρωτισμούς» και εγκλήματα. Ότι το ζητούμενο είναι η πιο «δίκαιη» τάχα διαχείριση του καπιταλισμού και όχι, βέβαια, η ανατροπή του. 

Αυτονόητη συνέπεια της αντικομμουνιστικής εκστρατείας, που δεν πρέπει να περάσει «στα ψιλά»  είναι η δικαιολόγηση, ο εξωραϊσμός και η αθώωση του ναζισμού - φασισμού. Αυτό είναι το πρόσφορο έδαφος πάνω στο οποίο αναπτύσσονται τα ρατσιστικά, φασιστικά κόμματα σε όλα τα κράτη - μέλη της ΕΕ. Λογική που σκόπιμα αφήνει στην άκρη ότι  ο φασισμός δεν είναι μια δύναμη εχθρική ή ουδέτερη απέναντι στον καπιταλισμό. Δεν μπορεί να αντικρίζεται υπερταξικά. Ο φασισμός  είναι σάρκα από τη σάρκα του καπιταλισμού , αποτελεί γέννημα - θρέμμα του ιμπεριαλιστικού συστήματος. Η εναλλαγή των μορφών διακυβέρνησης στη μια ή την άλλη χώρα απαντά στις αναγκαιότητες του κεφαλαίου στην κάθε δεδομένη συγκυρία.

Οι λαοί της Ευρώπης μπορούν να βγάλουν συμπεράσματα. Τα δικαιώματα και οι ελευθερίες τους, όσο η εξουσία βρίσκεται στα χέρια των μονοπωλίων, βρίσκονται σε διαρκή κίνδυνο, σε ασφυκτικό περιορισμό, γιγαντώνονται οι κατασταλτικοί μηχανισμοί σε εθνικό επίπεδο και στην ΕΕ. Ο λαός έχει μεγάλη πείρα. Έχουν περάσει πάνω από 25 χρόνια από την εκδήλωση της αντεπανάστασης και την ανατροπή του σοσιαλισμού στην Ανατολική Ευρώπη.

 Μπορεί πλέον πιο καθαρά να δει τις συνέπειες που είχε η παλινόρθωση του καπιταλισμού για τους λαούς των χωρών που οικοδομούσαν το σοσιαλισμό, αλλά και συνολικά για τους λαούς όλου του κόσμου.

Η ανατροπή του σοσιαλισμού έκανε σφοδρότερη την ιμπεριαλιστική επιθετικότητα κι αυτό το ζει σήμερα στο πετσί του ο λαός. Τώρα μπορεί καλύτερα να καταλάβει ότι ο «αέρας της ελευθερίας» που έπνευσε τάχα ξανά στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες, όπως έλεγαν τότε οι απολογητές του καπιταλισμού, ήταν τοξικός για τα δικαιώματα, τις κατακτήσεις και προπάντων τις σύγχρονες ανάγκες των εργαζομένων και των άλλων λαϊκών στρωμάτων σ' αυτές τις χώρες και παντού.

Οι πρωτόγνωρες κατακτήσεις της εργατικής τάξης στο πρώτο δικό της κράτος, στην ΕΣΣΔ, η ικανοποίηση σύνθετων λαϊκών αναγκών, που στον καπιταλισμό είναι αδύνατον να συμβεί, αποδεικνύουν την ανωτερότητα του σοσιαλισμού. Προπάντων, η πρώτη απόπειρα να περάσει η ανθρωπότητα «από το βασίλειο της ανάγκης στο βασίλειο της ελευθερίας», που εγκαινίασε η Μεγάλη Οκτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση, τα 100χρονα της οποίας τιμάμε φέτος, έδειξε ότι οι καπιταλιστές δεν είναι ανίκητοι, ότι η εξουσία τους δεν είναι άπαρτη, αιώνια.

9/9/2017            

 ΚΑΠΕΤΗ ΓΕΩΡΓΙΑ, ΜΕΛΟΣ ΤΗΣ ΤΟΜΕΑΚΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΤΡΙΚΑΛΩΝ ΤΟΥ ΚΚΕ