«Για ένα νέο πολιτικό υποκείμενο ανατροπής»

Ενόψει των καταστροφικών μνημονιακών, μονεταριστικών πολιτικών, που οδηγούν τη χώρα σε πλήρη «βύθιση» και τον λαό μας στο περιθώριο, πορεία, που προοιωνίζεται οδυνηρές συνέπειες και στα εθνικά μας θέματα και μετά την παταγώδη αποτυχία όλου του πολιτικού προσωπικού εξουσίας κατά την περίοδο της «ύστερης Μεταπολίτευσης» και της μνημονιακής κηδεμονίας, οι συνυπογράφοντες το επισυναπτόμενο σχέδιο για την συσπείρωση των Δημοκρατικών, Πατριωτικών και Σοσιαλιστικών δυνάμεων, συγκροτήσαμε την «ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ 14^ΗΣ ΜΑΗ», στην Αθήνα την Κυριακή 14 Μαΐου.

Η πρωτοβουλία μας ολοκληρώνει μια αρχική διεργασία ζύμωσης από τα κάτω, πέρα κι έξω από το πολιτικό κατεστημένο, που ευθύνεται για την καταστροφή του λαού μας και το ξεπούλημα της χώρας, είτε με τις επιλογές του, είτε με την ανικανότητα του.

Συμπίπτει χρονικά με την επικείμενη ψήφιση του τέταρτου μνημονίου που ολοκληρώνει την πολιτική υποδούλωση και αποκαλύπτει ακόμη και στους πιο καλόπιστους, τον άθλιο ρόλο των σημερινών κυβερνώντων, άξιων συνεχιστών των υποτελών κυβερνήσεων που προηγήθηκαν.

Κυρίως όμως συνιστά ένα ευρύ ανοικτό κάλεσμα για ένα νέο μέτωπο δυνάμεων, πιστών στις αρχές της εθνικής ανεξαρτησίας, της λαϊκής κυριαρχίας και της κοινωνικής απελευθέρωσης, για την δημιουργία ενός νέου πολιτικού φορέα ανατροπής.

Το πολιτικό προσωπικό, που άσκησε εξουσία στη χώρα, αντί να συμβάλλει στη δημιουργία ενός ισχυρού εθνικού πλαισίου ανάπτυξης, με βάση τα ισχυρά συγκριτικά πλεονεκτήματα της Ελλάδος, μετατράπηκε σε οργανικό τμήμα της «παρασιτικής» οικονομικής ολιγαρχίας, αποκτώντας συμφέροντα, ως επιμέρους ειδικό στρώμα στο Κράτος, μέσω των προνομίων και της ατιμωρησίας, τα οποία ενσωματώνουν σχεδόν τους πάντες, που συμμετέχουν στο σημερινό πολιτικό εποικοδόμημα.

Είναι φανερό, ότι ο ελληνικός λαός έχει παραδοθεί, σχεδόν αμαχητί, με την απόλυτη ευθύνη των κυρίαρχων πολιτικών και οικονομικών ελίτ», των φορέων του παλαιοκομματισμού, Ν.Δ. και ΠΑ.ΣΟ.Κ., αλλά και του ΣΥ.ΡΙΖ.Α., που έχει μετατραπεί σε μνημονιακή δύναμη και παλινωδεί διαρκώς σε πολιτικές υποταγής της χώρας και κοινωνικού «εξανδραποδισμού» του ελληνικού λαού, «στα νύχια» των διεθνών τοκογλύφων και των πιο σκληρών πολιτικών εκφραστών της νεοφιλελεύθερης ιδεολογίας σε ευρωπαϊκό επίπεδο.

H Σωτηρία της χώρας περνάει μέσα από την ανασυγκρότηση της ελληνικής οικονομίας και την αναδόμηση του πολιτικού συστήματος και του κοινωνικού σχηματισμού, κάτι που απαιτεί τον ιδεολογικό, πολιτικό και κοινωνικό αναπροσανατολισμό της. Έτσι, σήμερα προβάλλει, ως επιτακτική ανάγκη της ιστορικής συγκυρίας, η συγκρότηση ενός Νέου Πολιτικού Υποκειμένου Ανατροπής, που θα προτείνει μια ρεαλιστική στρατηγική εξόδου από την κρίση και θα απαλλάξει την χώρα από το καθεστώς της ξενοκρατίας και της ραγδαίας αποσύνθεσής της.

Καθήκον αυτών των λαϊκών πατριωτικών δημοκρατικών δυνάμεων είναι ο απεγκλωβισμός της χώρας από την «παγίδα» του χρέους και η απαγκίστρωσή της από την εθνικώς προσβλητική πολιτική κηδεμονία, που επιβάλλει το «γερμανοκεντρικό» νεοφιλελεύθερο πολιτικό κατεστημένο της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Γι’ αυτό, είναι ιστορική επιταγή η σύγκλιση των κοινωνικών, πατριωτικών, δημοκρατικών και σοσιαλιστικών δυνάμεων του τόπου, στη βάση των παραπάνω προτεραιοτήτων, για την Σωτηρία και την Αναγέννηση της χώρας.

Η πατρίδα και ο λαός μας χρειάζονται μια νέα αναζωογονητική οραματική ώθηση, η οποία θα «ενταφιάσει» οριστικά το καθεστώς της «πολιτικής πατρωνίας» και των «πελατειακών» σχέσεων, θα αποδυναμώσει την οικογενειοκρατία και θα αναμετρηθεί με το «παρασιτικό» πολιτικό και οικονομικό «κλεπτοκρατικό» κατεστημένο.

«Είμαστε ανοιχτοί στους ήχους και την ένταση των ανέμων που φυσούν ολόγυρα»

ΟΙ ΥΠΟΓΡΑΦΟΝΤΕΣ

ΒΡΥΩΝΗΣ ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ

ΓΕΩΡΓΑΚΟΠΟΥΛΟΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ

ΔΑΜΙΑΝΑΚΗΣ ΙΩΣΗΦ

ΔΑΜΙΑΝΑΚΗΣ ΝΙΚΟΣ

ΕΥΘΥΜΙΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗΣ

ΖΑΡΩΤΙΑΔΗΣ ΓΡΗΓΟΡΗΣ

ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗΣ ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ

ΚΕΜΑΝΙΔΗΣ ΓΙΑΝΝΗΣ

ΚΟΤΣΙΑΣ ΣΠΥΡΟΣ

ΛΑΓΟΣ ΣΤΑΜΑΤΗΣ

ΜΑΝΤΖΑΡΑΣ ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ

ΜΑΝΩΛΑΣ ΛΕΥΤΕΡΗΣ

ΜΠΑΝΤΗΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ

ΜΠΑΤΣΑΚΟΥΤΣΑΣ ΧΡΗΣΤΟΣ

ΜΠΛΑΝΑΣ ΘΕΟΔΩΡΟΣ

ΜΠΟΚΟΡΟΣ ΚΩΣΤΑΣ

ΜΥΛΩΝΑ ΒΑΣΙΛΙΚΗ

ΝΤΑΒΙΑΣ ΑΓΓΕΛΟΣ

ΟΖΟΥΝΗ ΕΙΡΗΝΗ

ΠΑΝΑΓΟΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ

ΠΑΠΑΖΟΓΛΟΥ ΣΑΒΒΑΣ

ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ ΝΙΚΟΣ

ΠΑΠΑΠΑΥΛΟΥ ΓΙΩΡΓΟΣ

ΠΑΠΑΣΙΜΟΣ ΓΙΩΡΓΟΣ

ΠΑΠΠΑΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ

ΠΑΤΣΟΣ ΓΙΩΡΓΟΣ

ΡΑΥΤΟΠΟΥΛΟΣ ΓΙΩΡΓΟΣ

ΣΜΠΟΡΟΥ – ΡΑΥΤΟΠΟΥΛΟΥ ΝΙΚΗ

ΣΠΙΓΓΟΣ ΑΝΔΡΕΑΣ

ΣΤΑΓΑΚΗΣ ΔΗΜΗΤΡΗΣ

ΤΑΧΜΑΖΙΔΗΣ ΟΜΗΡΟΣ

ΤΕΜΟΥΡΤΖΙΔΗΣ ΔΗΜΗΤΡΗΣ

«ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ 14^Ης ΜΑΗ»

ΣΧΕΔΙΟ ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ

ΤΩΝ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΩΝ – ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΩΝ – ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ

Μάιος 2017

Α.

Η παγκόσμια κρίση και η αποσύνθεση της Ελλάδος

1. Η σφοδρή παγκόσμια καπιταλιστική κρίση, που «ξεπήδησε» το 2007 στις Η.Π.Α., συνεχίζει να κατακαίει χωρίς παύση τις εθνικές οικονομίες και τα ατομικά και κοινωνικά δικαιώματα των πολιτών αυτών, που είναι και τα μεγάλα θύματα.

Παρά τις επιμέρους ιδιαιτερότητες, που υπάρχουν σε διάφορες χώρες του πλανήτη, η εμβάθυνση και η αποκάλυψη των πραγματικών αιτίων της παγκόσμιας κρίσης οδηγεί στο συμπέρασμα ότι, ο «ανεμοστρόβιλος», που παρασέρνει τον πλανήτη στο διάβα του, είναι η μετεξέλιξη και η μετάλλαξη του καπιταλισμού, λόγω της υπερμεγέθυνσης του χρηματοπιστωτικού τομέα, που παράγει «εικονικό» παγκόσμιο πλούτο τεραστίων διαστάσεων, χωρίς αυτός να αναλογεί στοιχειωδώς στα μεγέθη της παραγωγικής οικονομίας, σε ένα ανεξέλεγκτο, «μανιακό» και επικίνδυνο σύστημα, που απειλεί, πλέον, την ανθρώπινη ζωή, τις κοινωνίες και τον πλανήτη.

Η μεγάλη αυτή καπιταλιστική παγκόσμια κρίση, που διοχετεύθηκε σε όλο τον πλανήτη, βρήκε την Ευρωπαϊκή Ένωση με μία ιδιαιτέρως «ασθενή» πολιτικά ηγεσία, η οποία, με κεντρική «σημαία» την σκληρή λιτότητα σε βάρος των Ευρωπαϊκών Λαών, οδηγεί τις Ευρωπαϊκές κοινωνίες σε απόγνωση και την Ευρωπαϊκή ιδέα της ενοποίησης «στα τάρταρα», αφού, ολοένα και περισσότερο, είναι ορατή η κυριαρχία της Γερμανίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, που επιφέρει καταστρατήγηση των δημοκρατικών κεκτημένων και την απονομιμοποίηση της Ευρωπαϊκής Ιδέας.

Οι εξελίξεις αυτές είχαν τραγικά αποτελέσματα σε όλες τις οικονομίες, αλλά πρωτίστως στις Χώρες της Ευρωπαϊκής Περιφέρειας, που δοκιμάζονται σκληρά, αφού η κρίση μετακυλίσθηκε στο Δημόσιο χρέος και γιατί την προηγούμενη περίοδο της σχετικής «ευμάρειας», λόγω της δομής και των στρεβλώσεων του Ευρώ, σε συνδυασμό με τον εξαρτημένο χαρακτήρα των τοπικών «παρασιτικών» οικονομικών ολιγαρχιών, αυτές, αντί να θέσουν συνθήκες υγιούς παραγωγικής ανάπτυξης, επέλεξαν την εύκολη λύση, που ήταν η τόνωση της εγχώριας ζήτησης, αποκλειστικά μέσω του φθηνού δανεισμού, που παρείχε, σ’ εκείνη τη φάση, το Ευρώ.

Η εφαρμογή αυτής της σκληρά νεοφιλελεύθερης πολιτικής, αποκλειστικά και μόνο της δημοσιονομικής πειθαρχίας, σε συνδυασμό με τον «οικονομικό εθνικισμό» της Γερμανίας, οδηγεί στην οικονομική πολιτική και πολιτιστική «περιθωριοποίηση» της Ευρώπης, αφού, σε πλανητικό επίπεδο, οι άλλοι «πόλοι» του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος (Η.Π.Α., Κίνα, Ρωσία κ.λπ.), από το 2008, που αυτό βρίσκεται σε μεγάλη κρίση, επιχειρούν να την αντιμετωπίσουν μέσω της αύξησης της ζήτησης και της μεγαλύτερης δραστηριοποίησης του Κράτους και των δημόσιων επενδύσεων.

2. Η Ελλάδα εισήλθε σ’ αυτήν την σφοδρή καπιταλιστική κρίση με τις χειρότερες δυνατές συνθήκες, αφού, στην κυριολεξία, το 2008 – 2009 συνυπήρχαν στο απόγειό τους όλες οι στρεβλώσεις του περιφερειακού ελληνικού καπιταλισμού, ο οποίος με ευθύνη της παρασιτικής οικονομικής ελληνικής ολιγαρχίας και του πολιτικού προσωπικού, που κυβέρνησε κατά την περίοδο της «ύστερης Μεταπολίτευσης», μετατράπηκε σε ένα ιδιότυπο «κλεπτοκρατικό» σύστημα, με πολλούς φανερούς, αλλά και αφανείς εφαπτόμενους κύκλους, που διατρέχουν το σύνολο της οικονομικής, πολιτικής και κοινωνικής ζωής της χώρας.

Οι συνθήκες αυτές αποτέλεσαν την αιτία να μετατραπεί η χώρα μας σε διεθνές «πειραματόζωο», μέσω της επτάχρονης μνημονιακής κηδεμονίας. Όλα τα διαθέσιμα στοιχεία μαρτυρούν την κρισιμότητα της περιόδου, που διανύουμε. Η ανεργία ξεπερνά ήδη το 27% (στους νέους αγγίζει το 60%), το Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν (ΑΕΠ) έχει μειωθεί κατά 25%, από την έναρξη της κρίσης, το μέσο μηνιαίο οικογενειακό εισόδημα υποχώρησε κατά 40% και το δημόσιο χρέος βρίσκεται πλέον στο 180%, από 120%, που ήταν, όταν άρχισε η πολιτική των Μνημονίων. Η αντικοινωνική νεοφιλελεύθερη «λαίλαπα» αποτέλεσε, έτσι, μια «εγκληματική» από τη σκοπιά των εθνικών συμφερόντων πολιτική, που οδηγεί την πατρίδα μας σε συνθήκες ιστορικού αδιεξόδου, με πολύ πιθανό, πλέον, το ενδεχόμενο μιας εθνικής καταστροφής, εάν και εφόσον δεν υπάρξει πολιτικός, οικονομικός και κοινωνικός αναπροσανατολισμός στην Ελληνική κοινωνία.

Η παλαιοκομματική πολιτική τάξη, αυτή η «θεραπαινίδα» της ντόπιας οικονομικής και ξένης ολιγαρχίας, συνέβαλε και συμβάλλει με τις αποφάσεις και τις πρακτικές της στη συνέχιση της καταστροφικής πορείας της χώρας μας, που ολοκληρώνεται με την εκχώρηση της εθνικής κυριαρχίας στους διεθνείς δανειστές και στην Τρόικα, με απώτερο στόχο την καταλήστευση του δημόσιου και ιδιωτικού πλούτου της.

Η ασκούμενη πολιτική λιτότητας και όλα τα μέτρα που τη συνοδεύουν, διαλύει με ραγδαίους ρυθμούς και τις τελευταίες αντιστάσεις, που προβάλλει η «ραχοκοκαλιά» της ελληνικής οικονομίας, δηλαδή η μικρομεσαία και η μεσαία επιχείρηση, και αφήνει πίσω της οικονομικά και κοινωνικά ερείπια. Τα πάντα εκποιούνται υπέρ της αποπληρωμής των δανειστών, αλλά και της διατήρησης των προνομίων της «παρασιτικής» οικονομικής ολιγαρχίας, της καθεστωτικής γραφειοκρατίας και του πολιτικού προσωπικού εξουσίας.

Η χώρα βρίσκεται αντιμέτωπη με πολλαπλά διαρθρωτικά προβλήματα και εξίσου ανάλογα πολιτικά αδιέξοδα. Την ίδια στιγμή, ο ελληνικός λαός είναι εγκλωβισμένος, αφενός, μέσω των διεθνών δεσμεύσεων από τις «υπογραφές», που αφορούν στο δημόσιο χρέος, σε μια «παγίδα χρέους» και, αφετέρου, στις κοινωνικές και οικονομικές προτεραιότητες της μεταπρατικής και «παρασιτικής» οικονομικής ολιγαρχίας, που συνδέει την διαιώνιση της κυριαρχίας της με την πλήρη σύμπλευση και υποταγή στα κελεύσματα των δανειστών και την πλήρη «αποικιοποίηση» της πατρίδας μας και την μετατροπή της σε μια ιδιότυπη Ευρωπαϊκή «αποικία χρέους».

Σε αυτές τις συνθήκες, η ατιμωρησία, βασικό χαρακτηριστικό της δυσλειτουργίας των δημοκρατικών θεσμών, «πριμοδοτεί» την ανομία και το «δίκαιο του ισχυρού» και «θρυμματίζει» κάθε έννοια νομιμοποίησης της ελληνικής δημοκρατίας, προσθέτοντας διαρκώς νέες απειλές και κινδύνους στην καθημερινή ζωή των Ελλήνων, πέραν εκείνων, που έχει σωρεύσει η οικονομική κρίση και το καθεστώς της ξένης επιτήρησης.

Τα πάγια προβλήματα του Ελληνικού κοινωνικού σχηματισμού και του πολιτικού συστήματος διογκώνονται καθημερινά, χωρίς να εκδηλώνεται, μέχρι στιγμής, από καμία πλευρά διάθεση σύγκρουσης και υπέρβασής τους. Ο «παρασιτισμός» στην Ελληνική οικονομία δεν υποχωρεί, η διαχρονική αντίληψη «μαυραγοριτισμού» εξακολουθεί να ταλανίζει την οικονομική δραστηριότητα στη χώρα και να επηρεάζει αρνητικά και τους κρατικούς θεσμούς διαμεσολάβησης. Και, φυσικά, η έλλειψη ενός συνεκτικού και επεξεργασμένου σε όλες τις λεπτομέρειές του σχεδίου παραγωγικής ανασυγκρότησης στο πλαίσιο μιας στρατηγικής απεγκλωβισμού της πατρίδας μας από την ξένη επιτήρηση και τον ξένο έλεγχο, δημιουργεί απογοήτευση και απαισιοδοξία στον ελληνικό λαό.

Αλλά η διαφθορά, το «πελατειακό» κράτος και οι «κλεπτοκρατικές» πρακτικές του πολιτικού προσωπικού εξουσίας δεν είναι το ιστορικό πεπρωμένο του ελληνικού λαού. Οι στρεβλώσεις και ελλειμματικές λειτουργίες όλων των ενδιάμεσων θεσμών του ελληνικού πολιτικού και διοικητικού συστήματος έχουν ιστορική ρίζα και ως τέτοιες θα πρέπει να αντιμετωπιστούν. Ως εκ τούτου, η παρούσα ιστορική συγκυρία φέρνει στο προσκήνιο το αίτημα για ένα ισχυρό εθνικό πλαίσιο ανάπτυξης, με βάση και την αξιοποίηση των συγκριτικών πλεονεκτημάτων της χώρας.

3. Η κρίση, που είναι απότοκος της διαχρονικής εξάρτησης και της «λεηλασίας» του δημοσίου πλούτου, συνεχίζει αμείωτα να βυθίζει τις κυρίαρχες πολιτικές και κοινωνικές «ελίτ» στην ανυποληψία και την ελληνική κοινωνία στην απραξία, εκθέτοντας την πατρίδα μας σε πολλαπλούς κινδύνους. Οι καθεστωτικές πολιτικές δυνάμεις θεώρησαν την παγκόσμια «επέλαση» της νεοφιλελεύθερης ιδεολογίας ως ιστορική ευκαιρία, για να ξεκαθαρίσουν τους «ανοικτούς λογαριασμούς τους» με την ελληνική κοινωνία και το λαϊκό κίνημα και δεν δίστασαν να αφήσουν τη χώρα έκθετη και απροετοίμαστη μέσα στις συνθήκες της εκρηκτικής γιγάντωσης της παγκοσμιοποίησης.

Το πολιτικό προσωπικό, δε, που άσκησε εξουσία στη χώρα, αντί να συμβάλλει στη δημιουργία ενός ισχυρού εθνικού πλαισίου ανάπτυξης, με βάση τα ισχυρά συγκριτικά πλεονεκτήματα της Ελλάδος, μετατράπηκε σε οργανικό τμήμα της «παρασιτικής» οικονομικής ολιγαρχίας, αποκτώντας συμφέροντα, ως επιμέρους ειδικό στρώμα στο Κράτος, μέσω των προνομίων και της ατιμωρησίας, τα οποία ενσωματώνουν σχεδόν τους πάντες, που συμμετέχουν στο σημερινό πολιτικό εποικοδόμημα.

Σήμερα, που οι συνθήκες στον πλανήτη αποκτούν ισχυρή ανισορροπία και παρατηρούνται έντονες γεωπολιτικές ανακατατάξεις και ανταγωνισμοί, με το χρηματοπιστωτικό διεθνές κεφάλαιο να είναι ανεξέλεγκτο και επικίνδυνο για τις κοινωνίες, ιδιαίτερα γι’ αυτές που βρίσκονται στην περιφέρειά του, όπως η Ελλάδα, η σύμπτωση του Κοινωνικού στοιχείου με το Εθνικό, του Κοινωνικού Αγώνα με τον Εθνικό, εκδηλώνεται σε όλες τις εκφάνσεις του δημοσίου βίου και της κοινωνικής πραγματικότητας. Έτσι, η έννοια της Εθνικής Ανεξαρτησίας αποκτά δυναμικό περιεχόμενο, σε συνδυασμό με την κοινωνική προστασία, την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας και την προάσπιση των δημοκρατικών και ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Β.

Για ένα νέο πολιτικό υποκείμενο αλλαγής

H Σωτηρία της χώρας περνάει μέσα από την ανασυγκρότηση της ελληνικής οικονομίας και την αναδόμηση του πολιτικού συστήματος και του κοινωνικού σχηματισμού, κάτι που απαιτεί τον ιδεολογικό, πολιτικό και κοινωνικό αναπροσανατολισμό της. Έτσι, σήμερα προβάλλει, ως επιτακτική ανάγκη της ιστορικής συγκυρίας, η συγκρότηση ενός Μετώπου των δημοκρατικών, κοινωνικά προσανατολισμένων, σοσιαλιστικών και πατριωτικών δυνάμεων, που θα προτείνει μια ρεαλιστική στρατηγική εξόδου από την κρίση και θα απαλλάξει την χώρα από το καθεστώς της ξενοκρατίας και της ραγδαίας αποσύνθεσής της.

Περισσότερο από ποτέ, ορθώνεται η ανάγκη να δημιουργηθεί μια νέα, μεγάλη πολιτική δύναμη από δημιουργικές, άφθαρτες δημοκρατικές αντιμνημονιακές πατριωτικές δυνάμεις, που θα προέλθουν από τα «σπλάχνα» της κοινωνικής συνείδησης για την Σωτηρία της χώρας, η οποία θα στελεχωθεί από πολιτικό προσωπικό, που δεν θα είναι ενταγμένο, με τον έναν ή άλλο τρόπο, στα «πελατειακά» και κρατικά υπάρχοντα δίκτυα, που σχηματίσθηκαν κατά την περίοδο της «ύστερης Μεταπολίτευσης» και αφορούν σχεδόν το σύνολο του σημερινού πολιτικού προσωπικού και εποικοδομήματος. Άφθαρτες πολιτικές δυνάμεις, που θα αποποιηθούν εκ των προτέρων τα ιδιαίτερα προνόμια του ατομικού πλούτου και της ατιμωρησίας, που νέμεται το υπάρχον πολιτικό προσωπικό και που θα έχουν εμπειρία της παραγωγικής διαδικασίας, γνώση, πατριωτική συνείδηση, αλλά και ρεαλισμό.

Γιατί, η αντιμετώπιση της σημερινής ανηλεούς κρίσης μπορεί να γίνει μόνο από ένα τέτοιο νέο πολιτικό υποκείμενο ανατροπής, που θα εκφράζει πραγματικά την Ελληνική κοινωνία, τους πόθους και τις χαμένες ελπίδες της και θα αποτελείται από ενεργούς πολίτες, που δεν θα έχουν σχέσεις με συμφέροντα του Κράτους και κυρίαρχη πολιτική λογική την κατάληψη της εξουσίας, ως αυτοσκοπό και «λάφυρο» και που θα υλοποιήσουν ένα ριζοσπαστικό και, παράλληλα, ρεαλιστικό σχέδιο και πρόγραμμα για την Σωτηρία της Ελλάδας.

Γ.

Προτεραιότητες για την Σωτηρία

και την Αναγέννηση της Ελλάδας

Η μεγάλη πρόκληση για την Σωτηρία και την Αναγέννηση της πατρίδας μας, είναι το όραμά μας. Επιδιώκουμε μια Πατρίδα με ελευθερία, ασφάλεια και ευημερία για όλους. Πυλώνα πολιτισμού και υπεράσπισης του Διεθνούς Δικαίου της ειρήνης στην ευρύτερη περιοχή.

Προς την κατεύθυνση αυτή θα αγωνιστούμε για:

1. Ακύρωση των μνημονίων, των σχετικών εφαρμοστικών Νόμων και όλων των αποικιοκρατικών συμβάσεων εκχώρησης και εκμετάλλευσης του δημοσίου πλούτου, με αξιοποίηση του τελευταίου για την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας.

2. Αντιμετώπιση της αποπληρωμής του δημοσίου χρέους, αφενός, με τον διεθνή λογιστικό έλεγχο και μονομερή διαγραφή του απεχθούς και επονείδιστου μέρους αυτού και «κούρεμα», ώστε να γίνει βιώσιμο και, αφετέρου, επιμήκυνση της αποπληρωμής του υπόλοιπου βιώσιμου μέρους σε χρονική περίοδο έως πενήντα (50) χρόνια και σύνδεση της αποπληρωμής του αναδιαρθρωμένου χρέους με την ρήτρα ανάπτυξης και την ρήτρα εμπορίου (π.χ. 3% των εξαγωγών), αξιοποιώντας και το παράδειγμα του Γερμανικού χρέους του 1953, αλλά και πρόσφατων, όπως αυτό της Ισλανδίας.

Ρήτρα ανάπτυξης για πληρωμή του Δημοσίου χρέους, με σύναψη διακρατικών συμβάσεων για αναπτυξιακές επενδύσεις στους τομείς, που η Ελλάδα έχει συντριπτικά πλεονεκτήματα και ενδιαφέρουν τις δανείστριες χώρες, όπως τουρισμός, αγροτικά προϊόντα, ορυκτός πλούτος, με βάση τις αρχές της αμοιβαιότητας για πληρωμή του Δημοσίου χρέους από μέρος του προϊόντος, που θα προέρχεται από τα κοινά αναπτυξιακά προγράμματα της χώρας με κάθε αντίστοιχη δανείστρια χώρα. Μετατροπή, δηλαδή, του χρέους της χώρας σε μοχλό ανάπτυξης.

3. Διαδικασίες ελέγχου για παράνομο πλουτισμό όσων μετείχαν σε θέσεις του Δημοσίου. Ενεργοποίηση όλων των θεσμών του διεθνούς δικαίου, για νόμιμη επαναφορά στη χώρα του εξαχθέντος εθνικού πλούτου από τους εκπροσώπους της «παρασιτικής» ολιγαρχίας σε ξένες Τράπεζες και φορολογικούς παραδείσους, που ξεπερνούν τα 600 δις Ευρώ.

4. Διεκδίκηση από την Γερμανία των πολεμικών επανορθώσεων, του κατοχικού δανείου και λοιπών υποχρεώσεων προς το Ελληνικό Δημόσιο και τους Έλληνες πολίτες, με εγγραφή των απαιτήσεων αυτών στον Προϋπολογισμό της χώρας. Δημιουργία, με μέρος των χρημάτων αυτών, και ειδικότερα αυτών, που αφορούν την καταστροφή των υποδομών της χώρας από τα Γερμανικά στρατεύματα Κατοχής, «Ειδικού Αναπτυξιακού Ταμείου», με στόχο την χρηματοδότηση επενδυτικών προγραμμάτων, που θα αναμορφώσουν την Ελληνική οικονομία, στους τομείς που αυτή έχει συγκριτικά πλεονεκτήματα.

5. Παραγωγική ανασυγκρότηση, προσανατολισμένη στην παραγωγή εξειδικευμένων ποιοτικών προϊόντων, απέναντι στη βίαιη επιβαλλόμενη «συγκεντροποίηση», διασφαλίζοντας την κοινωνική και περιβαλλοντική βιωσιμότητα, με την προώθηση εναλλακτικών μορφών ανάπτυξης και συλλογικής διαχείρισης στον πρωτογενή και δευτερογενή τομέα, όπως: Συνεργατισμός, συνεταιρισμοί, ομαδικές καλλιέργειες, συνεταιριστικές επιχειρήσεις ανά δήμο, διαχείριση των λαϊκών αγορών από επιτροπές άμεσων παραγωγών και καταναλωτών, άμεση δημόσια αξιοποίηση των διακατεχομένων δασών κ.ο.κ.

Κάθετες πολιτικές στους τομείς και κλάδους της οικονομίας, που υπάρχουν δυνητικά συγκριτικά πλεονεκτήματα, όπως πρωτογενής τομέας, ορυκτός πλούτος, τουρισμός, ενέργεια, υπηρεσίες. Ενίσχυση των ποιοτικών διεθνοποιημένων υπηρεσιών, με «όχημα» το ισχυρό πλεονέκτημα της χώρας, να διαθέτει σήμερα νέα γενιά με υψηλή μόρφωση, η οποία, δυστυχώς, εξαιτίας του μνημονιακού «οδοστρωτήρα», αποτελεί ισχυρό «εργαλείο» ανάπτυξης των Χωρών της Δύσης, όπου μεταναστεύει. Ανάπτυξη ερευνητικών προγραμμάτων, κυρίως στην ενέργεια, στα διατροφικά ποιοτικά προϊόντα και στο γενετικό υλικό και δημιουργία κάθετων βιομηχανικών μονάδων, με βάση τα Πανεπιστήμια σε περιφερειακό επίπεδο, προς αξιοποίηση των συγκριτικών πλεονεκτημάτων κάθε περιφέρειας.

Η ενίσχυση του πρωτογενούς παραγωγικού τομέα, μέσω πιλοτικών προγραμμάτων ανάπτυξης ποιοτικών προϊόντων (φυτικά, κτηνοτροφικά και δασικά), υποδομών, γενετικού υλικού – σπόρων, σε συνδυασμό με ενίσχυση μεταποιητικών μονάδων στο θέμα της τυποποίησης αυτών των παραγόμενων προϊόντων. Το πεδίο είναι λαμπρό, αφού η κάλυψη του αγροτικού ελλείμματος, που συνδέεται με το διατροφικό έλλειμμα, ξεπερνά το ποσό των 7 δις ευρώ το χρόνο, η, δε, χώρα μας έχει ισχυρά πλεονεκτήματα για ποιοτική και ανταγωνιστική μετεξέλιξη της αγροτικής της οικονομίας.

Στοχευμένες κάθετες παρεμβάσεις δημιουργίας ανταγωνιστικών επιχειρήσεων και στον τριτογενή τομέα, με ποιοτικές και διεθνοποιημένες υπηρεσίες (τουρισμός, μεταφορές, νέες τεχνολογίες κ.λπ.), αφού η Ελλάδα έχει, στην σημερινή φάση, το ισχυρό πλεονέκτημα μιας ισχυρά μορφωμένης νέας γενιάς, που είναι βασική προϋπόθεση για μια τέτοια ανάπτυξη.

6. Δημιουργία δημοσίου τραπεζικού πυλώνα ειδικού αναπτυξιακού σκοπού, που θα στηρίζει την κυβερνητική πολιτική για επανεκκίνηση της οικονομίας και την στοχευμένη χρηματοδότηση των επιχειρήσεων. Ανάληψη του δημοσίου ελέγχου σε όλο το τραπεζικό σύστημα, το οποίο, μετά τις επανειλημμένες και μη αποδοτικές ανακεφαλαιοποιήσεις με χρήματα του Ελληνικού Λαού και του Δημοσίου, θα πρέπει να παίξει ουσιαστικό ρόλο για την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας. Οι ιδιωτικές τράπεζες απέτυχαν παταγωδώς, αφού λειτούργησαν ως μέσο της κερδοσκοπίας των διαπλεκομένων και του «συστήματος παρακμής». Η υπαγωγή των τραπεζών σε δημόσιο έλεγχο θα λειτουργούσε ως εγγύηση των καταθέσεων και θα επέτρεπε την παροχή πιστώσεων με λογικούς όρους προς τις μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις, προστατεύοντας, έτσι, την απασχόληση.

7. Λήψη μέτρων για τους δανειολήπτες, για αντιμετώπιση των τοκογλυφικών μορφών δανεισμού των λαϊκών στρωμάτων και ενίσχυση των μορφών κοινωνικής αλληλεγγύης, με επάνοδο και εκσυγχρονισμό των δομών, που καταργήθηκαν από την μνημονιακή «λαίλαπα», στον χώρο της Υγείας, Πρόνοιας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων. Εφαρμογή ριζοσπαστικών πολιτικών «Σεισάχθειας», κατά το εφαρμοσμένο, ήδη, Ισλανδικό πρότυπο, δηλαδή γενικευμένη «σεισάχθεια» στον ιδιωτικό δανεισμό των πολιτών, με μείωση και διαγραφή των στεγαστικών και άλλων δανείων από 30 έως 70%, ανάλογα με την εισοδηματική δύναμη των πολιτών, λαμβάνοντας υπ’ όψιν την εσωτερική υποτίμηση της χώρας και την διαμορφωμένη πραγματική αξία της ακίνητης περιουσίας. Άμεση νομοθετική καθιέρωση της ρήτρας προτεραιότητας υπέρ των δανειοληπτών, έναντι των ξένων και ντόπιων funds.

8. Αξιοποίηση του συνόλου του εθνικού πλούτου, ορυκτού και υποθαλάσσιου και προστασία της δημόσιας περιουσίας, με περιβαλλοντική προστασία για την διατήρηση του φυσικού κάλλους της χώρας.

9. Συνολική δημοκρατική μεταρρύθμιση του γραφειοκρατικού και «πελατειακού» Κράτους, αντιστρέφοντας το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας και την εμπορευματοποίηση των κοινωνικών αγαθών, σε μια πορεία ανάκτησης του δημοσίου ελέγχου, κατ’ αρχάς στους βασικούς κλάδους της υγείας, της ασφάλισης, της παιδείας και των μεταφορών.

10. Εκ βάθρων επαναθεμελίωση του συνδικαλιστικού εργατικού κινήματος, ως κοινωνικού φορέα, όπου θα εγγράφονται όλοι οι εργαζόμενοι από την έναρξη της εργασίας τους, με στόχο να αποτελέσει ουσιαστικό συντελεστή της δημοκρατικής πολιτικής εξουσίας και της λαϊκής κυριαρχίας. Διεκδικητικοί στόχοι θα πρέπει να είναι η μείωση της ανεργίας, η υγιεινή και ασφάλεια της εργασίας, η δίκαιη κατανομή του παραγόμενου πλούτου με προσδιορισμό κατώτερου ημερομισθίου και «ρήτρα ανώτερης οροφής» το δεκαπλάσιο αυτού για όλους τους αμειβόμενους από το Δημόσιο (πολιτικά στελέχη και εργαζόμενοι).

11. Υπεράσπιση της συνταγματικής νομιμότητας και της λειτουργίας της Δημοκρατίας. Αγώνας για διεύρυνσή της. Διεκδίκηση της λαϊκής κυριαρχίας – εναντίωση σε όλες τις προσπάθειες περιορισμού της και στην εντεινόμενη κρατική καταστολή. Δυνατότητα δημοψηφισμάτων. Κράτος Δικαίου. Δημοκρατικός έλεγχος και προγραμματισμός, θεσμοί κοινωνικού ελέγχου. Λαϊκή συμμετοχή για θεσμικές αλλαγές και διεύρυνση – εμβάθυνση των δημοκρατικών δικαιωμάτων σε όλους τους τομείς και σε όλα τα επίπεδα, με προτεραιότητα την Αυτοδιοίκηση και τους συμμετοχικούς λαϊκούς θεσμούς βάσης.

12. Λύση του μεταναστευτικού αδιεξόδου, μέσω ενός εθνικού σχεδίου διαχείρισης των προσφυγικών ροών και αντιμετώπισης της παράνομης μετανάστευσης, καθώς και της διεκδίκησης της κατανομής των προσφύγων αναλογικά σε όλες τις χώρες της Ε.Ε. Αναθεώρηση της συμφωνίας «Δουβλίνο ΙΙ».

13. Επαναπροσδιορισμός των διεθνών μας σχέσεων επ’ ωφελεία της χώρας, με μοναδική βάση το εθνικό συμφέρον. Αξιοπρεπής παρουσία στο διεθνές περιβάλλον, με θεμέλιο τον σεβασμό των εθνών και την αλληλεγγύη των λαών. Σε μία Ευρώπη των εθνών και των λαών της, γεωπολιτικά και πολιτισμικά αλληλέγγυα και όχι διαιρεμένη κατά τα συμφέροντα των «αγορών» και άλλων εξω-ευρωπαϊκών κέντρων. Επανατοποθέτηση απέναντι στο «Μάαστριχτ» και τη «Λισσαβώνα», αποφασιστικό ρόλο στα εθνικά Κοινοβούλια και την Ευρωβουλή. Ανάκτηση του δημοκρατικά, κοινωνικά νομιμοποιημένου πολιτικού ελέγχου επί του χρηματοπιστωτικού τομέα συνολικά.

14. Επαναπροσανατολισμός της Ελλάδας στο σύγχρονο διεθνές πλαίσιο, για την ανάκτηση του ιστορικού μας κεκτημένου και την ανάδειξη της χώρας εκ νέου σε παράγοντα σταθερότητας και συνεργασίας, κοινωνικής δικαιοσύνης και περιβαλλοντικής ισορροπίας στην περιοχή. Υπεράσπιση της εδαφικής ακεραιότητας της χώρας. Ενίσχυση με όλα τα μέσα του ευαίσθητου άξονα Θράκης – Αιγαίου – Κύπρου. Άμεση ανακήρυξη της ελληνικής ΑΟΖ, με παράλληλη δήλωση μη εξόρυξης του υποθαλάσσιου ορυκτού πλούτου στο Αιγαίο, λόγω οικολογικής προστασίας του. Συμπαράσταση στον αγώνα για την Απελευθέρωση της Κύπρου. Χρειαζόμαστε μία σχεδιασμένη προσπάθεια ενεργοποίησης των απανταχού Ελλήνων και Φιλελλήνων, για στήριξη της Ελλάδας, της Κυπριακής Δημοκρατίας, του Ελληνισμού. Διεθνοποίηση του Κυπριακού Προβλήματος, ως ζητήματος εισβολής και κατοχής.

Διασφάλιση της εθνικής κυριαρχίας της χώρας, με σταδιακό επανακαθορισμό των συμμαχιών της, με βάση αμιγώς τα εθνικά συμφέροντα και την συνεκτική ενίσχυση του αξιόμαχου των Ενόπλων Δυνάμεων και με άσκηση πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής. Θα πρέπει να υπάρξουν μέτρα για ενίσχυση της Ελληνικής Πολεμικής Βιομηχανίας, η οποία θα πρέπει να προσανατολιστεί στο στόχο κάλυψης του μεγαλύτερου μέρους των αμυντικών αναγκών της χώρας, με πλήρη αξιοποίηση όλων των αντισταθμιστικών ωφελειών, που, μέχρι τώρα, δεν έχουν υλοποιηθεί και με αναζήτηση και είσπραξη όλων των παρανόμων μιζών των προηγούμενων δεκαετιών, από το «πάρτυ λεηλασίας» των εξοπλιστικών προγραμμάτων.

15. Ουσιαστική ανάδειξη του οικουμενικού ελληνικού πολιτισμού και της ελληνικής γλώσσας, απέναντι στον στείρο και αντιπαραγωγικό «ευρωκεντρισμό» των κυρίαρχων πολιτικών και οικονομικών «ελίτ», που στερεί την πατρίδα μας από τις τεράστιες δυνατότητες αξιοποίησης του πολιτιστικού πλούτου της στις σχέσεις με άλλους λαούς και πολιτισμούς. Η Αναγέννηση της πατρίδας μας προϋποθέτει τον αναπροσανατολισμό της συνολικής κοινωνικής και πολιτιστικής πράξης στην κατεύθυνση του συσσωρευμένου διαχρονικά πολιτιστικού πλούτου στον τόπο μας. Η Ελλάδα οφείλει και πρέπει να αξιοποιήσει, προς όλες τις πλευρές, το ανεκτίμητο συμβολικό κεφάλαιο της Ιστορίας και του πολιτισμού της.

Δ.

Το καθήκον των πατριωτικών δημοκρατικών δυνάμεων

Καθήκον των λαϊκών πατριωτικών δημοκρατικών δυνάμεων είναι ο απεγκλωβισμός της χώρας από την «παγίδα» του χρέους και η απαγκίστρωσή της από την εθνικώς προσβλητική πολιτική κηδεμονία, που επιβάλλει το «γερμανοκεντρικό» νεοφιλελεύθερο πολιτικό κατεστημένο της Ευρωπαϊκής Ένωσης και την πολιτική ανεπάρκεια και υποταγή του πολιτικού προσωπικού του σημερινού πολιτικού εποικοδομήματος. Γι’ αυτό, είναι ιστορική επιταγή η σύγκλιση των κοινωνικών, πατριωτικών, δημοκρατικών και σοσιαλιστικών δυνάμεων του τόπου, στη βάση των παραπάνω προτεραιοτήτων, για την Σωτηρία και την Αναγέννηση της χώρας.

Μέσα στις σημερινές αντίξοες – από κάθε άποψη – συνθήκες και με επίγνωση των κινδύνων, που διατρέχει η χώρα μας, οφείλουμε να αγωνιστούμε, για να γίνει κτήμα ευρύτερων κοινωνικών στρωμάτων του ελληνικού λαού το γεγονός, ότι υπάρχουν ακόμη υγιείς δυνάμεις στην ελληνική κοινωνία, οι οποίες μπορούν και είναι πολιτικά και συνειδησιακά υποχρεωμένες να «σηκώσουν στις πλάτες τους» το βαρύ φορτίο της ηθικά και υλικά καθημαγμένης Ελλάδας.

Το μόνο «χρέος» που αναγνωρίζουμε στους εαυτούς μας είναι η αναγέννηση του λαϊκού κινήματος, το οποίο, με μέσο μια ευρύτερη δημοκρατική ενότητα, οφείλει να στοχεύσει στην ανάκτηση της εθνικής ανεξαρτησίας, στην εγκαθίδρυση της λαϊκής κυριαρχίας και της κοινωνικής απελευθέρωσης. Οφείλουμε να προτάξουμε την ανάγκη δημιουργίας ενός νέου δημοκρατικού, πατριωτικού, σοσιαλιστικού πολιτικού φορέα, για έναν νέο αστερισμό δυνάμεων, πιστών στις αρχές της ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑΣ – ΛΑΪΚΗΣ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑΣ – ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗΣ.

Ενός νέου πολιτικού υποκειμένου ανατροπής, που θα υπερασπιστεί σταθερά την ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, την δίκαιη κοινωνία, την περιβαλλοντικά ισόρροπη παραγωγική ανασυγκρότηση, την τροφική επάρκεια και την ανθρώπινη διαβίωση, τα λαϊκά συμφέροντα και τα εθνικά δίκαια, την ειρήνη και τα ανθρώπινα δικαιώματα και που θα θέσει τις βάσεις για την Αναγέννηση της πατρίδας μας.